سختی گیر
آبی که دارای نا خالصی معدنی محلول مانند یون های منیزیم و کلسیم و کربنات‌های هیدروژنی باشد، آب سخت نام گذاری می شود. هرچه مقدار نمک های معدنی نام برده در آب بیشتر باشد، میزان سختی آب نیز بیشتر خواهد بود.
سختی آب در دو دسته زیر قرار می گیرد:
- سختی موقت
- سختی دائم
سختی گیری آب
سختی گیری آب از نکات مهم در تصفیه آب می باشد. برای سختیگیری آب روش های مختلفی وجود دارد.
برای مثال برای مصارف خانگی بهترین روش استفاده از دستگاه های تصفیه آب خانگی است.
این دستگاه ها شامل یک سختی گیر کوچک هستند، که می تواند علاوه بر تصفیه آب سختی زدایی را نیز انجام دهد.
اما برای مصارف صنعتی و بزرگتر به عبارتی دبی های بالاتر روش های زیر پیشنهاد می شود:
- استفاده از مواد شیمیایی مانند آهک و سود سوزآور که با جدا کردن یون های کلسیم و منیزیم از آب عمل سختیگیری را انجام می دهد.
- استفاده از رزین های تبادل یونی که با جانشین کردن یون های کلسیم و منیزیم آب با سدیم عمل سختی گیری را انجام می دهد.
- استفاده از نیروی مغناطیسی برای سختی گیری
انواع سختی گیر
سختی گیر بنا به مصرف و کاربرد انواع مختلفی دارد که از مهمترین آنها میتوان به موارد زیر اشاره نمود:
- سختی گیر مغناطیسی
- سختی گیر الکترونیکی
- سختی گیر الکترولیتی
- سختی گیر شیمیایی ته نشین کننده
- سختی گیر شیمیایی غیر ته نشینی
- سختی گیر دوزینگ فسفات
- سختی گیر رزینی
مشکلات ناشی از عدم استفاده از سختی گیر
عدم استفاده از سختی گیر آب در مصارف صنایع و خانگی معایب بسیاری دارد. این معایب عبارتند از:
در خشکشویی ها عدم استفاده از سختی گیر رزینی منجر به کاهش قدرت شویندگی مواد صابونی می شود. چراکه سختی آب از کف کردن صابون و مواد شوینده جلوگیری می کند.
استفاده از آب سخت برای بیماران قلبی بسیار خطرناک است.
استفاده از آب سخت بیماری هایی از جمله سنگ کلیه، مشکلات پوستی و ریزش مو برای انسان در پی دارد.
استفاده از آب سخت در تاسیسات گرمایشی و سرمایشی منجر به رسوبگیری دستگاه می شود. رسوبگیری و رسوبزدایی تاسیسات منجر به کاهش طول عمر آن ها می شود.